Pierwsze wzmianki o szkole
znajdujemy w starej kronice z lutego 1906 r. Wtedy właśnie
przedstawiciele gminy mariawickiej wystąpili do władz rosyjskich o
powołanie szkoły wyznaniowej uzyskano zgodę na utworzenie 1 szkoły z
etatem miejskim i 2 prywatnych pod kierunkiem Józefa Gromulskiego. Po
4 latach, na skutek starań kierownictwa, szkołę z etatem miejskim
wcielono do ogólnych szkół miasta. Wiosną 1907 r. rozpoczęto budowę
murowanego domu przy obecnej ulicy Słowackiego, w którym miała znaleźć
się ochronka i 2 szkoły, sala ćwiczeń i mieszkania.
W czasie I wojny światowej w salach
szkolnych urządzono szpital dla rannych żołnierzy. Po ich ewakuacji ks.
Pągowski rozpoczął starania o ponowne otwarcie szkoły mariawickiej. W
roku szkolnym 1915/1916 szkoła zaczęła działać. Początkowo miała tylko
cztery oddziały (312 uczniów); mieściła się przy ulicy Słowackiego, a
pierwszym kierownikiem był Karol Ziebart. Uczyły w niej: Helena Ryger,
Halina Krysińska i Helena Sieda. W roku 1916 przybyła klasa piąta,
do której uczęszczało 60 dzieci. 1 września 1919 r. stanowisko
kierownika objął Stanisław Kasiński, a po nim, w 1922 roku – Henryk
Balasiński. W tym czasie była to już siedmioklasowa szkoła.
Od śmierci H. Balasińskiego w roku 1929 placówką kierował Jan Sikorski, bardzo zasłużony dla niej nauczyciel. W 1930 roku uroczyście poświęcono sztandar szkoły. W 1933 roku z inicjatywy szkoły założono ochronkę, a rok później świetlicę dla młodzieży starszej.
II wojna światowa przerwała pracę szkoły. Jej nauczyciele podjęli jednak konspiracyjne nauczanie. Jan Sikorski zorganizował Komitet Obywatelsko-Nauczycielski i został jego kierownikiem. Kierował spotkaniami nauczycieli, podczas których omawiano problemy nauczania, uzgadniano wypożyczanie pomocy i podręczników. Komitet zorganizował też pomoc materialną dla nauczycieli.
W czasie II wojny światowej sztandar ukrywany na strychu, wpadł w ręce Niemców. Został wywieziony z Polski. Odnaleźli go żołnierze zdobywający Berlin. Służył on w pokoju gestapo jako chodnik. Obecnie przechowywany jest w Muzeum Miasta Zgierza.
Publiczna Szkoła Powszechna nr 3 wznowiła swoją działalność tuż po wyzwoleniu. Była nie tylko ośrodkiem oświatowym, ale także kulturalnym dla Przybyłowa i pobliskich Rudunek. Jan Sikorski, który odszedł na emeryturę w 1966 roku, doprowadził do wybudowania nowej szkoły na Rudunkach, przy ul. Szczawińskiej 2.
We wrześniu 1966 uroczyście otwarto nowy budynek – funkcję kierownika pełnił Jerzy Kaczmarek. W 1975 roku odbyła się uroczystość nadania imienia szkole i wręczenia nowego sztandaru. Przy pomocy Komitetu Rodzicielskiego Jerzy Kaczmarek zagospodarował teren wokół szkoły – powstało boisko sportowe.
Po przejściu Jerzego Kaczmarka na emeryturę w roku 1986 przez kolejne trzy lata dyrektorem był Michał Dancewicz, a od roku 1989 Zdzisław Brzeziński. W 1994 roku obowiązki objęła Anna Duda, która pełni tę funkcję do chwili obecnej.
Od śmierci H. Balasińskiego w roku 1929 placówką kierował Jan Sikorski, bardzo zasłużony dla niej nauczyciel. W 1930 roku uroczyście poświęcono sztandar szkoły. W 1933 roku z inicjatywy szkoły założono ochronkę, a rok później świetlicę dla młodzieży starszej.
II wojna światowa przerwała pracę szkoły. Jej nauczyciele podjęli jednak konspiracyjne nauczanie. Jan Sikorski zorganizował Komitet Obywatelsko-Nauczycielski i został jego kierownikiem. Kierował spotkaniami nauczycieli, podczas których omawiano problemy nauczania, uzgadniano wypożyczanie pomocy i podręczników. Komitet zorganizował też pomoc materialną dla nauczycieli.
W czasie II wojny światowej sztandar ukrywany na strychu, wpadł w ręce Niemców. Został wywieziony z Polski. Odnaleźli go żołnierze zdobywający Berlin. Służył on w pokoju gestapo jako chodnik. Obecnie przechowywany jest w Muzeum Miasta Zgierza.
Publiczna Szkoła Powszechna nr 3 wznowiła swoją działalność tuż po wyzwoleniu. Była nie tylko ośrodkiem oświatowym, ale także kulturalnym dla Przybyłowa i pobliskich Rudunek. Jan Sikorski, który odszedł na emeryturę w 1966 roku, doprowadził do wybudowania nowej szkoły na Rudunkach, przy ul. Szczawińskiej 2.
We wrześniu 1966 uroczyście otwarto nowy budynek – funkcję kierownika pełnił Jerzy Kaczmarek. W 1975 roku odbyła się uroczystość nadania imienia szkole i wręczenia nowego sztandaru. Przy pomocy Komitetu Rodzicielskiego Jerzy Kaczmarek zagospodarował teren wokół szkoły – powstało boisko sportowe.
Po przejściu Jerzego Kaczmarka na emeryturę w roku 1986 przez kolejne trzy lata dyrektorem był Michał Dancewicz, a od roku 1989 Zdzisław Brzeziński. W 1994 roku obowiązki objęła Anna Duda, która pełni tę funkcję do chwili obecnej.
Nasza szkoła zawsze cieszyła się
szacunkiem mieszkańców dzielnic: Przybyłów i Rudunki. Wychowała wiele
pokoleń absolwentów, którzy z sentymentem ją wspominają, gotowi są
zawsze jej pomagać. Ważnym wydarzeniem w dziejach szkoły było oddanie 1
czerwca 1985 roku ministadionu lekkoatletycznego. Powstał on wspólnym
wysiłkiem rodziców i zakładów pracy.
W następnych latach Rada Pedagogiczna, Komitet Rodzicielski oraz zajmujący się działalnością gospodarczą przedstawiciele „Trójki” podjęli trud rozbudowy szkoły. Wygospodarowano pomieszczenie na szatnię dla młodszych dzieci, wybudowano bibliotekę, małą salę gimnastyczną oraz szatnię.
W kolejnych latach podejmowano działania związane z dalszą modernizacją szkoły, poprawą estetyki i warunków pracy. Między innymi zostały zmodernizowane pracownie: plastyczna, przyrodnicza, informatyczna, kształcenia zintegrowanego, gabinet pedagoga, pomieszczenia administracyjne i inne.
Szkoła stała się szkołą otwartą na wszelkie nowatorskie inicjatywy, podejmując jako jedyna ze szkół podstawowych w Polsce współpracę z MEN nad kierunkami zmian mających na celu podnoszenie jakości pracy szkół. Odbywało się to w ramach Programu UE SMART. Nauczyciele uczestniczyli także w drugim programie UE KREATOR, zajmując się reformą programową. Przedstawiciele Grona Pedagogicznego uczestniczyli w studyjnych wyjazdach zagranicznych, min. Anglia, Finlandia, wnosząc swoje doświadczenie do zmian związanych z wchodzącą do szkół reformą oświaty.
Na przestrzeni tak wielu lat szkoła zmieniła swoje oblicze, z którego jesteśmy wszyscy bardzo dumni, a pozytywne postrzegania naszej szkoły w środowisku zaowocowało w 2005 roku tytułem „Zasłużony dla Miasta Zgierza”.
W następnych latach Rada Pedagogiczna, Komitet Rodzicielski oraz zajmujący się działalnością gospodarczą przedstawiciele „Trójki” podjęli trud rozbudowy szkoły. Wygospodarowano pomieszczenie na szatnię dla młodszych dzieci, wybudowano bibliotekę, małą salę gimnastyczną oraz szatnię.
W kolejnych latach podejmowano działania związane z dalszą modernizacją szkoły, poprawą estetyki i warunków pracy. Między innymi zostały zmodernizowane pracownie: plastyczna, przyrodnicza, informatyczna, kształcenia zintegrowanego, gabinet pedagoga, pomieszczenia administracyjne i inne.
Szkoła stała się szkołą otwartą na wszelkie nowatorskie inicjatywy, podejmując jako jedyna ze szkół podstawowych w Polsce współpracę z MEN nad kierunkami zmian mających na celu podnoszenie jakości pracy szkół. Odbywało się to w ramach Programu UE SMART. Nauczyciele uczestniczyli także w drugim programie UE KREATOR, zajmując się reformą programową. Przedstawiciele Grona Pedagogicznego uczestniczyli w studyjnych wyjazdach zagranicznych, min. Anglia, Finlandia, wnosząc swoje doświadczenie do zmian związanych z wchodzącą do szkół reformą oświaty.
Na przestrzeni tak wielu lat szkoła zmieniła swoje oblicze, z którego jesteśmy wszyscy bardzo dumni, a pozytywne postrzegania naszej szkoły w środowisku zaowocowało w 2005 roku tytułem „Zasłużony dla Miasta Zgierza”.
Więcej informacji Wokół nas, czyli szkoła znana i nieznana
